Sesi Kısık

[kaaniscen]

Sesi Kısık

kıyılarındayım ayrılığının
ayrıyız belki
seninle birleşerek ayrıldık
evinin en uslu çocuğusun sen
ben...hep o sallapati aykırı oğlan
istemiyorum kaçış zamanlarının yapmacıklığını
var git evine bitir yaşamak korkaklığını
sobanın başında bitsin günün yorgunluğu
yakın süreklere tav bir evcimenlikle

benimse doyamadığım sarnıçlarım var
herbiri birer yağmur fidanı
bu yoksul sokakların ayakkabısız çocuklarıyla
kovalamaç oynamak kadar hüzünlü
ve elbette ayrıyız belki
şimdi ve tüm zamanlar
sarnıç vakurluğuyla kabullendim de silindiğini
ömrümün uyanık sabahlarından saksısız
ölümün ayıklığı yormadı çocukluğumu
çocuklar hiç ölür gibi ölmezler
ellerinin ceplerinden çıkmamışlığına yakışmaz hiçbir ölmek
ve yine çünkü ben de uyumadım seni düşünmeden bir gün bile
varsın ölüm uyanık kalsın
sıradan bir günün başlangıcı kadar özgüvensiz
sesi kısık
sen yüreğimin bağbozumlarında iç kanımı yeter ki

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.