Sokaklı Kış Akşamlı Bir Konçertoya Ezik

[kaaniscen]

Sokaklı Kış Akşamlı Bir Konçertoya Ezik
geç gelen özgürlüğe çalar sakinliğim
sokaklı kış akşamlı bir konçertoya ezik
kıyafeti soluk renkli bir korkaktım bence
kaldırımlar boyu unuttuğum ezgiyi anımsamaklı
yaza doğru aşık olmayı deneyen safça taşralı
ve polenleri içine çekmekle bahara askıntı

geçmiş günleri öne sürüyorum nedenlerime
acılarıma yağ çekmeyi bırak sevdiğim
inançsızlığınla ay tutulmasına
ışıklarını söndürmüşsün yüreğinin
sarsıcı yazlardan korkarak
ve yaşam bitince göz ucuyla
köprülerinde düş ırmağının
ulaşılması imkansızlık soylu bir kanıdır sevgi

kendimi sana anımsatarak
anlamaya çalıştım kendimi
insan kağan işçen
temmuzlara ve ağustoslara ön yargılı
hesapsız kitapsız boy aynası pervasızlığın
anlatarak kendimi senin yalanlarım sandıklarını
sana...

ban bana kustuğun gece şölenlerinin artıklarını
hayat üstümüze gelince değerlenir kirlenmişlik bana
çaresizlik arınmaya en iyi fırsattır
son bakışların son tesadüfleri için
en kısa o an
belki de ilk ve son sevişmelik sanacağımız
geri dönüşsüzlüğümüz
sevgilim ol ey yaşlı anası bütün ölümlerin
sen ki baştan çıkardın ya tarihi
bana gözümden kaçırdıklarımı yeniden yaşat
sevgilim sandığım uzaklıkları
çizgisizliğini akşamlı ufuklarımın...

iradesi kör seslenişimin
gerçeğe aykırı değildir
hiç görmeden ellerini sevmek
saçlarının yanağına uzanan kısımlarından
düşmek ve dökülmek yakınlarına sıcaklığının
aşkla dopdoluyken kaçırdığımız
yakala kimsesizliğimi
beni ölümünle kardeş eyle
her haline varım kokunun
seviyorum çiçeklenişini varlığının
sokaklı kış akşamlı bir konçertoya ezik...


Kağan İşçen