Son cümle...

[Aytac]

Benim bildiklerimin içinde sırlar var. Sır'ların perde kurabilecegi, cam'larda ise, buğulu bakışlar var. Anlatamam içimden geçen her saniyeyi, dökülür içimdeki kar taneleri. Aramak değildi, geceler boyu ahengi, isimlerin arasında en güzeliydi. Yılların hassasiyetinden, saygıların en yükseğinden bakardım gözlerinin içine. Tüm dünya'yı bir araya toplasalar, yine ben seni bulurdum, o gizem'in içinde. Toprağın, suya duyduğu hasreti dile getirir herkes, aslında su muhtaçtır toprağ'a. Toprak olmasa, suyun bir önemi yoktur aslında. Düşün, kaç tanelerde aradım ben seni, taneciklerin arasında bir sen bulamamıştım oysa. Gözümden düşen 2 damla, seni hatırlatırdı, fani dünya'da. Ağır geldi gidişler, terkedilmiş sevginin, önüne kırmızı halı serseler, ne fayda? Açılmayan kutu'ların hesapları büyük olurmuş derler, kapalı kutuların "acaba ne çıkacak içinden" diye meraklanmalarda, bekledim seni. Gece, sarhoşluğun önüne geçmiş bizi dinler, yıldızlar her zamanki gibi, bir "sen" olmadın, yanı başımda eskisi gibi. Bu içimde kalan, son cümleydi...


Aytaç BAYKARA...