Son Kırpışımda

[kaaniscen]

Son Kırpışımda
durma yüreğim
akıntıya karşı kürek salla
hüzün yumaklarını aş
sevişmek olsun bütün bir ömür eyleminin adı
sana uzakların artıklarından güller yapıyorum
kırmızı boylu rengi yeşile yakın siyah
gün vururken defterimin boş sayfasına
şimdiye değinli anlık sürgünlerimi
yağmalıyorum yüreğim
senin için
kendimi feda ediyorum
ömrümün son fırsatını sana tanıyorum yüreğim
zamanın aşkı israfını
akla gözlerimi hayata son kırpışımda
zamanı mutlu et
sonsuzluk da alsın payını
düşlerimin özgürlüğünden yüreğim
senin için
kirletiyorum umutsuzluğumu

ateşin canını yaktık bir daha
bütün sözlerin hükmünü aşka bağladık
kendimize has bir ton bulduk ağlamakta
gülmelere bile yetti bu yıpranmış paylaşmak
şehir gelincik çiçeklerinden umudu kesmeden
baharı işleyelim diyorum yüreğimize ey yüreğim
yalnızlık çocukluğuyla bilinsin yeryüzünde
aklanmış gözlerimizi hayata son kırpışımızda
sarsılmasın kuşların akşam sefası o en doğru durulukta
yüreğim
düşlerime senden başka bir ses gelsin istemiyorum


Kağan İşçen