Sonu Açık Kırmızı

[kaaniscen]

Sonu Açık Kırmızı

düşlerimdeki samanyolu
sızım sızım sızılar
o senin hiç olmayacağındır
ağzımın içi karanlık mı karanlık
konuşsam konuşacak olsam
yıldızlar kanatır dişlerimi dudaklarımı
sesimle kan revan olur samanyolu
mağaralar dolusu yalnızlığımı
paylaşmaz hiçbir gün ışığı
ve tüm tarihlerin dışında kalmış sen...
sen hiç olmayacaksın dünya gözüyle
girmeyeceksin karanlığımdan içeri
duvarlarıma çarpmayacak ışığın
üşümeye alışacağım...

yaz bahçelerimi bıraktığım uykularım
senden hep uzakta
odam bana kızgın
duvarlarında yalnızlığımın gölgesi
gölgem bana kızgın
ışıklar kırgın
sensizliğime alet ettiğim için
korkularımı
şimdi hangi suya sarılsam aynı acılık
hangi ağacın dalına silsem gözyaşlarımı
oyuk oyuk sensizliğimin soluksuz göğsü
kimse bilsin istemezdim ama ilk defa
bulutlara ihanet ettim
beklemedim erken senfonili yağmuru
sonu açık kırmızı sevişmek düşlü
sana yazdığım şiir ıslanmasın diye
dudaklarımı ellerimle örttüm
ellerim sessizdi soğuk
rüzgar gri çıplak dallı kuş yuvalı
ağaçlarla boğuk
rüzgar yoktu
dudaklarımdaki şiirini
dudaklarına yazmak istedim
güneşin ağzını bıçak açmıyordu
anladım almayacaksın sevgili ışığım
dudaklarımdaki şiirini
anladım üşümeye alışacağım....

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.