Suskun Nefer

[kaaniscen]

Suskun Nefer

hoşça kal ediyor susuzluk
yıkanıyorum güneşinde sırılsıklam
uçup giderken son neferi suskunluğumuzun
soluğundan öpüyorum kargaşalı bir zamanda
yalnızca doğru ve erken ölmek için
ne kendime ne sana hissettirmeden…
utanırım böyle gitmekten
sensiz ölmek yakışmaz hiçbir yerime
hiçbir üşümek hesabını veremez
sisli bir uykuyu küllendirmeksizin
ansızlık olmanın
karların beyazlaşması annemdir benim
saçlarımda kan kızıllığı
asice bir ılıklığı taşırken buz tutmuş yollarda
seni ararken sana bakmanın tadıyla
çığ yüzü görmemiş kentlere


çizdiğin çizgiyle uyuşmadı tamamım
yarım yamalak çizilerde eksilmiş sorunsuzluk gibi
gözlerime uymuyor şaşkınlığın
“sen değilsin”i çizmekteyim aşırı
hiçbir kuş saltanatı yırtmıyor artık gökyüzünü
yağmurla lekelenmez ki hiçbir aşksızlık
yorumsuzlaşıyorsun ve ağlamaklı gözlerin
uyku sersemi ömrüme inat
açtığın her kapıda bir bardak gözlerinin önüme dikilişi gibi

yalnızca doğru ve erken ölmek yakışırdı dilimize
sağ salim ulaşmak için aynalı ağacımızın en yüksek dallarına
hangi kendini bilmezlik okşar ki yanaklarımızı
bilinmez ki
gökyüzü kitaplığımızdır bizim
ayracı bulutlar
ve gözlerine bakarım nerde kaldığımı anımsamak için
gözlerinden izlerim bütün bir hayatı
gözlerini kapamanla dinamitlenir büsbütünlüğüm
kirpiklerin tel örgüleridir dış kapımın
uyuman tutsaklığım
soluk soluğa kurtulamamak gibi
bir şey kalmamasından geriye
bana bakmandan
dosdoğru bakmandan
yalnızca doğru ve erken ölümüm gibi

sen susarsan mevsim de susar
kış da biter
benimse piç bir çağ solar dudaklarımda
son bir sigara yakar elimde çantam
sırtımda bavulum
yollara güvenini kaybeder adımlarım
sadece geçmişte dinlediğim
ısrarlı şarkıları ister gözlerim
akşam kuşları çatıları gözler
ağlarını serer önüme
hiç yaşanmamış bir birlikteliğe öykünmek
işe yaramaz soytarılar gibi
yalnızca doğru ve erken ölmemin gerekliliği gibi

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.