Suya Düşmüş

avare serinliğimle geliyorum doğallığına
yalnız kumrular kadar pencerelere mahçup
boynumu büküp dallları kırık bir papatyaya
suya düşmüş kelebek kanadından daha buruk
jelatin kaplı çocuk sevinçlerden taşarak...

derin kuşkularından kurtulur insan susuk
idareli kullanmayı öğrenir öfkesini zamana
eski kaldırımlar gibi akar aklımdan gidişin
adım adım kaybolan bir rüyadan uyanırcasına
naiftir gitmek işte...gözleri karlı sesi kısık...

yaprağın kendine has savruluşuydun hafif çiyli
her mevsim güz yoğunluyla meşhurken şiir hüznüm
tepeden tırnağa beyaz bir yaz istedin benden
yüreğimse kumsalsız gelmişti dünyaya kıyısızdım
çocuksuz bir lunaparka benziyorum üstelik
atlıkarıncamda adın yalansız ağlıyorum...

kağan işçen...