Taşlı Ev
aramızdaki o haylaz sırrı kimse bilmesin
kollarına sarıldığım o cadde güneşli kavşak
taşlı evin gölgeli sokağının küfürbaz çocukları
bekliyordur ellerimizin tedirginliğini
hınzır gün bizim günümüz
hayranlığımız emekli balkonlara
saçlarını eğdiğin her anın hicranım oluşu
yaylı tanbur taksim gibi içim titrerdi
erirdi hüznüm bile
affet beni
söyleyemedim en güzel şarkımızı...
nasıl bir masa ki bu ortamızda
ayırdı bizi kaşlarını öpemedim
ellerinle böldüğün simitti mezem
yarım kırık filmlere dalıp gitmemizle
düşer son tesellisi gözlerinle öleceğim ümidinin
biralarımız buğulu
gözlerime sessizliğimiz kaçar da bir an
efkarlanırdım ya aptal aptal
söyleyemezdim en güzel şarkımızı
taşlı evin taş duvarlarına bıraktığın
tomurcuğu arıyordum bugün
ceketimin cebinde saçın kirpiğin
ellerimde ellerinin serçe şirinliği
bütün dünyayı arkama alsam
anılarımıza boynum kıldan ince yavrum
taşlı evin taş duvarlarına bıraktığın
tomurcuğu kendimde buldum
ne ev ne balkon ne cadde ne kavşak
bizmişiz açmaya geç kalmış
o en güzel çocukluk
söyleyemezdik o en güzel şarkımızı
Kağan İşçen
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir