Tek Yalnız

hızlanır mı ölüm
gölgeler koşar mı gene peşinden
korkularımın
deniz kıyısına dalar da geçmişi özlemek
unutur mu geleceğini tamam yokluğun...

bulutların arasından sıyrılır gibisin
bazen
sorularla işte
bütün kentleri aylakça dolaşmanın teridir
seni anmanın acımsı tadı
karga tulumba götürülmektir
saygısız bir yağmurda kendine mahkumluğa...

ve üzülüyorum
bütün unutulmuş bakışlar adına
çocukluk arabalarında kalan
meraklı aldanışlara...

uzağı yakına döndürmektir
bir şiiri boşluğa bırakmak
kesik kesik zamanlarla bütünlenir dram
kuşlarla gömülür düşler siyaha
ufuk çizgisi ayklar altında kalır
o körlükte
keş bir özgürlükte
ölüme tutsak kalır zaman
anlarsın o zaman
zamanı belki...

çöl çığlığım
en yalın yıldız sayışım
yalnızlık alışkanlığım
ve alışkanlığımın
tek yalnızlığı...

kağan işçen...