Türküler Eskittim Yaman Ayrılıklar Boyu

[kaaniscen]

Türküler Eskittim Yaman Ayrılıklar Boyu

gül toprağı kokardı sensizlik
kapıların ardında tomurcuklanırken ayrılık
hüznümü gözlerine zimmetledim ağlama yavrum
yankınla sarsılmasın hiçbir çocuk
sabah üşümelerine ılık süt ol
gülerek gazellenişine gençliğimizin
gidiyorum da üstelik
yabanlığına sokak ışıklarının...

büyümedim ama küçük dünya gözümde
seni sevince ölüm de küçüldü şimdi
kaldırımlara sığmıyor adımlarım
seni yürüyorum kan sıcağı
büyümedim hiç
ve sadece gözümde büyüyor sensizlik
küçüldü uzaklıklar
türküler eskittim
yaman ayrılıklar boylu
sel yatağı oldu gözlerim
turna göçü sadeliğinde
seni sevmişim demek ki
böyle gösterişssizce ölümsüz
hüznüm sesinin ulaştığı yere kadardır
şimdi...elbette sonrası...senli ama sen olmadan...
mı? ...

yurdum ocağım oldun bu yokluğun ortasında
küçüldü evren
küçücük herşey aklının alabildiğince ötesi
bileklerini öpemeyişim misafir olamıyor
hiçbir kavrama
olguya
ötesi...

küçüldü evren
sonsuzluk
bütün kavramların sonu
sonrası
rakı şişesi
bira fıçısı
kalbimi kıran söz
son nefesimin manası
küçüldü...
bir sen büyüksün düşlerime sığmayan
tozsuz toprak kokulu
sırım gibi sırılsıklam
ölümle iddialaşır gibi belki
belki inatlaşırcasına
şiirli ömrümün kısalığıyla
büyüksün acımasızca...

cennet kokulum
sisli olmaya özenen limanlardan kopardım palamarımı
büyüklüğünün açıklarında
bekliyorum ışıklarını...

Kağan İşçen