Üç Noktanın Her Birine

[kaaniscen]

serçe sürüleriyle uyandı rüyam
kıyamadım neşesine göğün
kış uzak dursun diye saçlarına
çocukluğunun...

seni sevmeyi yeni bir ömür bildim
gözlerimin bağrında susuşunu
gençliğine her biri ilk hüznümün
ölüşüme de kıyıyorsun ve
unutmuyorsun rüyalarıma da dokunduğunu
bunca yolun ardından
yine de uzak kalarak
umuduna umudumun...

II.

yağmurları soğur
çocukluktan kalma düşlerinin
geç kalınmış haytalıklar da kurtaramaz
anne arayışlarını
kırılgan karşılaşmalar sonrası
yığılı kalan kitaplarda saklanır
ağlayan o an...

gök gürültüsüne benzer
bir rüyadan uyanır ölür çocukluk
çay hüzünleri özlenir
camlarından perde sarkan
anılarda solar ağustos
ağustos terk edilmiş parkta
kanatlarından vurulu bir kumru sesi gibi
işler içine o üşümekte...

III.

yağmurdan koparsan
anlamazsın ağlayışımı
kanar gibi kanmaya...

kağan işçen...