Uçları Kanayan

[kaaniscen]

Uçları Kanayan

kocaman çocuk düşlerimden kaydım
yıldızım vardı uçları kanadı
ben
kanadım...
kümülüslü...

bağlamamın telleri boğazıma sarıldı
çünkü ben hep seni çaldım
sen beni teslim ettin
dar ağacına daracık dünyanın
kirli paslı
çisillenişine
göz pınarlarımın isli...

kuşkulu bir yağmur vakti çöl oldum
keskin bir çöl akşamı göl oldum
sırf dikenlerinin hatırına açılmamış
kırmızı bir gül oldum
doğdum doğurdum ama hep dul oldum
değerim gülden öteydi
beş kuruş etmez pul oldum
ölüm geldi
son kozunu oynayan döl oldum
ayaklarının ucunda
ama sisli...

uysal bir geceye fırtınalık tasladım
fırtınam aldı beni yalnızlığı aştı götürdü
sensizlikten öteye suslu...
kendime bir ateş yaktım sen olmayışı ağıtım oldu
güneşi boşladım
özlemine bir türkü ünledim son sözlüğü de aştı
herşeyi bitirdi
herşeyi taşladım
gülüşünle rütuşlu
puslu...

kahrolduydu ya sokağının çiçeği soğukta
sokağa düştüm çiçeğin olamadım kanadım
ama kanamadım suretine
içli dışlı...
pencerenin menekşesi üşürken şubatta
pencerenin oldum menekşenin olamadım sabahı
ağladım...
gülemedim çerçevelerimden sabaha bakan hayretine
akıllı uslu...
yazılı nakışlı...

bütün unutulmalarda ben vardım hatırlamalarda sen
sen unuttukça ben hatırladım sonsuz güzel eşkiyayı
kara sevdayı
dağlı taşlı
kurtlu kuşlu
yazlı kışlı
kerem'li puştlu
ağlarına takıldığım zaman kendine ihanet etti
kendi acımasızlığına kıydı bizi ölümsüzleştirdi
seraplı düşlü
dipdiri ölüşlü...

uçları kanardı kirpiklerimin
anlarken aldatışını
ömrünü ömrün sandığınla
koynunda kolların yılan gibi kıvrılırken
kendini bırakır
bana sarıldığınla biterdi tüm yolların
saçların
bendeki sen sandığınla
avunurdu...
tel tel kıvançlı
yumak yumak yanışlı...

uçların kanayan yanıydık
ama hep geride kalışlı...
hiçlerin sonlayan başıydık
heplerle ayak uçlu baş uçlu
bire bin katışlı
yalan söyleyişli...


aşk yakıştığı için hüznüme ayrılık aşık bana...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.