Uğrak Senfoninin Sonu

[kaaniscen]

Uğrak Senfoninin Sonu

hayat uğrağıydı anlamadığın hayıflanışlarımın
tek kişilik hücreye tıkılmışcasına silik yitik
çizildim...tam üstümden...ihanet bana rağmen tetik...
gri yağmurlara sevdalı sarnıçlarla yıkadım saçlarımı
hayat...ıslak...koğuşum benim...göğüm bej...
yastığımda yalnızlığımın ekşi kokusu...
zavallı
salya
sümük...


hayat...ıslak...koğuşum benim
sal beni hadi özgürlüğüme
uçmaya hevesli yavru bıldırcınlar gibi...
yırtmak istiyorum göğü tam ortasından
paylaşacak bir mavim olsun istiyorum
en azından
ölüme giderken bile
yalnızlığımın saçlarını okşayacak
bir görüş günüm olsun istiyorum...
mekanıma çiçek ve kolonya getirsin dostlarım
gitmek gibi buruk...
gelmek kadar telaşlı...

kendimi ölüme ispiyonladım
sevmeye çalışarak hayatı
yalnızlığımla
ütopyamdı
yağmurun usulluğunda
uzak ağaçları ölümsüz düşünmek
bu şiirimde bahsetmediğimin dışında
ütopyaların da ötesindeki
sonuna kadar ilke yürümek gibi...

yalancıydım dürüstçe muammasız
düzgünce başkalarınındım kendimsiz/li
sokağın ve sulu sepken duvarın
kim yorulsa taburesi
kendime sehpa olma pahasına
çocukların beslenme çantası

maral bakışlı kalbimdi koğuşum...hayat...
neye göz gezdirsem
dokunaklı eskimişlik
ninnisi sonlanmaların
ağlayarak
içtiğim şosenin çaresiz kederinde
çelik
çomak
derken
o oyunsuzluk kurgusu
korkak...
sevişli serçelenişimizi unutmada
sonlanmadık ya hiç
bu şiirde bahsetmediğim...
asla
sonlanmayacak...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.