Uykuda Kayıp

sesin uzağımda
soluğun
ama ben yakınım her şeyine...

uykuda kayboldum
boğuldum karanlık bir odada
uyanırsam sahip çık yalnızlığıma...

yolculukta uyumak gibidir
yürürken attığın adımı görememek gibi
gittiğini hissedersin sadece
yüreğin hep aynı kalır
ölümde...

eski sokağıma benziyorum bugün
içimdeki hayat hep aynı
sadece akşamı bekliyorum...

ağaçların kış akşamı hallerinde
ince bir ayrılık ağlayışı vardı
ya da soğuk yağmur yanılttı aklımı
ama ben ağlıyorum ayrılığımıza...

ya hiçbir şey söylemek istemiyorum
ya her şeyi söylemek istiyorum
ortası yok öfkemin...

bir panayır yeri gibi olacak
özgürlüğün meyvesi tadında
ikimiz de orda olamayacağız belki
kavuşmak anı birgün
düşlerimizden akıllarımıza düşecek...

beni anla diye koştum caddelerde
sokak ortasında gelişi güzel bağırdım
kendi kendime ağladım yerli yersiz
en son öleceğim...

korkularımız birbirine çok benziyordu
çakışıyordu şarkılarda acılarımız
meraklarımız kitaplarda aynı açlıktaydı
ikimizin de anıları gençliğimizin en güzel yerinde
kesiliyordu...
ama gene de ayrıydık işte...

kağan işçen...