Yağmur Utancı

[kaaniscen]

laciverdin kiri bulutlar
evlerde geceye geçiş kasveti
karanlık bir kuyu gibi yutuyor ağaçları
hafta içi öğlenlerini özlüyorum
kısık ışıklı bir oda okuması ya da
kış da olsa olur
gözlerin bana açık ne de olsa
bu serinliği sevdiren de
yalnız yolculuklarımda da
kent ayrılığın vicdanından habersiz
oysa bütün mutsuzluklar boğazımda düğümlü
bu alem sırça köşküymüş acının
bizimse ilk ve son sığınağımız üstad
yağmur korkularıyla birbirimizden utandığımız....



kağan işçen...