Yalanlamacalar/3

[MezarKabul]

Bir düşünce esnasında,
Ben de bilirim susmayı.
Ben de bilirim gitmeyi,
Ölü bir can karşımda..

Ben sustuğumda ,
Dünya da susmaz mı?
Ben öldüğümde
Kimse yaşamaz mı ?

Ben öldüğümde kim ölür.
Kim ki bu kim ?
Bu kim neden ölür ?
Ya ben sustuğumda
Nereye gider konuşmalar..

Çamaşırlarımı atarken makineye,
Cebimde kalmış bir tükenmez kalem.
Ellerimizin buluştuğu yerde,
Mürekkep izi var şimdi.

Söylesene lütfen..
Nerede kalmış ellerin ?
Hangi yalana dokunuyor o beden ?

Sana söylesem mi bunu bilmem;
' Bu mürekkep seni de çizer beni de... '

Sem sus ki söylemesin dilin bana;
' Bu ne biçim hikaye ' tümcesini...

Ayrılık bir susma biçimidir.
Ayrılık bir biçim susmadır.
Susmak insanı ayırır biçimden...

Bu biçim hikayelerde,
Mutlu son yazanın değil,
Yazılanındır..

Biçim ayrılmış ,
Ve suskunluk artmıştır..

Şiir yazılır
Ve şair ölür...

Şair sevgilerle kal der
' Mutlu son yolcusu'na.. '

erhanönder

milattansonra

ikibindokuzuncuonaltıocakcuma

16:37