Yalnızlık Kiri

uzun yorgunluğu tanımıyordum
gölgelere sonrasız yorumlu
belki bir hafta sonu öğleni
yarım bulutlu an kaçamağı
ama en çok gözlerinin yalanı
seslenirdi hıçkırığına zamanın
bu muydu yağmuruna tutulmak
en ince korkunun...
sensizliğe alışalı sıkıcılaştım
ölümdüm kendime
aldatılmışlığıyla hayattı aramızda
artık arasızız
aramız yok sözle
göğe gri
turnaları unutmadan ama...

hangi sokaktı unuttum
tüm sokaklar sandım o ağaçlı köşeyi
pencerenin demirinde unuttuğun parmaklarını
giriş merdivenlerinde bir kaç serçe
bakımsız selvilerde çocuk sesleri çaresiz
beni anlayan son yalnızlık kiri ışıklarda
terkedilmişlik vurgusu okudum bu ilkyaz soğuğunda
kokusu sizsiz unutulmuşluk isteği
bilerek ilk ve son mutluluğumdu bu
uyku yerine küçük ölümdüm
dışarı deyince kimsesiz çocuk parkı
ağlamak kendine küfürdeydi
sustum
gitmedim güya
beni sevmediğini sevdiğimi
unutmadan ama...

kağan işçen...