Yangın Yanaklı

[kaaniscen]

Yangın Yanaklı
ağaçlar yorumsuzlaşacak biliyorsun
tarih de unutacak birgün yüzümüzü
kimbilir hangi takvimden kaçıncı yaprak kopmuş olacağız
ağustos güneşli vadilere ıslık olduğumuzu
kimseler bilmeyeck

alacakaranlıklarla gitmezdik hiçbir birbirimizi sevmeye
sen beni gözyaşlarımı silerek okşardın
ben senin gözyaşlarımı silmeni
konuşmalarına koşardım gülüşün rüzgar gülümdü
yeter olsun başımı döndürme artık ağlıyorum
yangın yanaklıyım elmacıklarımdan al son mektubunu
daha yeni bittim öfkem kabarık öfkem pişman
duygularına iliştirdiğin seni seven yanımı
kesiyorum fotoğraflarımdan esen yelimden sarı yapraklı
ömrümden kesiyorum seni
seven yanımdan vaz geçiyorum
seni seven neyim varsa yalnız senin olsun diye
uzaktan nergisler seçiyorum yalnızlığıma
ben seni düşünmekten düşlemekten başka hiçbir şeye yaklaşamam
yangın yanaklıyım
kollarında uyuyamam
gözlerim yüreğini yaksın istemiyorum
acımam kendime ancak avuçlarını kesmesin kayan yıldızlarım

hergece koynunda yangın yanaklarımı
tayın yap beni unutmalarına
hergün bir ölü toprağı serp üzerime
çoraklaşayım parça parça ama gözlerimi bırak sona
seni son anıma kadar görmek istiyorum
unutacaksın biliyorum ama en son gözlerimi unut
ağır ağır kararsın ağaçlar
bakışlarım hemen buz kessin istemiyorum
güzelliğinle kamaştım boydan boya
yangın yanaklıyım
halden anlamaz ussuz kirpiklerim kül rengi
ve ağaçlar yorumsuzlaşacak biliyorsun
tarih de unutacak birgün yüzümüzü
paniğe düşecekse anıların beni çıkart önce aklından
sen zorda kalma diye belki lunaparklı belki umutlu
fedaya hazırım kendimi bütün unutmalarına
sana böyle de olsa kıyamam saçak altlı geç kalmışlı
arıya gitmesin diğer hasretlerin
varsın olsun sevilme dağarcığında eksik ormanın olayım
seni en çok sevmekli

gelmeyen bir sonralıktı senli sabah
boğazımda düğümlü
öncelerimi hoyratça kullandım bin dallı kır atlı
gün günü çabucaklaştı sensizlik kırk kanatlı
bir olmakla birleştim yangın yanaklıyım
el aldılarımla kanlı bıçaklı
kimilerim de yok kime ne diyeyim
sıgınmaklı
çoğum sana gitti ama azımdı budak yerim
sanmalarımı unutuşunun kovuğunda yeşeriyorum
düşlü inatlı
çözülmüyorum
uzaklı
bataklı
yangın yanaklıyım kargalar gülerken beni attığına
kıyısından aklının yüzü koyunlu yüz yıllı
sonlarını ver bana senin hiçbir şekilde hiçbir sonun olmasın
kıyamam
fedaya hazırım kendimi bütün sonların olmaya
sana böyle de olsa kıyamam gün batımlı çıkmaz sokaklı
boşa gitmesin sonlamaların
sonlanmaların
sonlulaşmak hazanında düşen tek yaprak ben olayım
sana en çok tapmaklı


Kağan İşçen


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

[SERAPben]

''yangın yanaklıyım elmacıklarımdan al son mektubunu
daha yeni bittim öfkem kabarık öfkem pişman
duygularına iliştirdiğin seni seven yanımı
kesiyorum fotoğraflarımdan esen yelimden sarı yapraklı
ömrümden kesiyorum seni
seven yanımdan vaz geçiyorum
seni seven neyim varsa yalnız senin olsun diye''

Bu şiire yüreğimi katarak alkışlıyorum!..