Yanık Orman Kokulu

[kaaniscen]

Yanık Orman Kokulu

ikinci bir kimliğim var
yağmurun ilk kokusunun peşinde
paralayan kendini
işte susmamak karnem:
satır aralarında közlenmiş süreksizlik örneği
havalar soğurken izlemiş olduğum
kırmızı kiremitli çatıların şanslı suskunluğu
her evin o şaha kalkan soğuğa inatçılığına hayranlık
ve
her yaprağı sarılıp koklayan kır düşkünlüğüm

not defterimde kayıpsın
ilginç bir günlük bu
kendini küllerinden yaratan
bir kararsızlık anı kesiti
köprülere tutkun yürek sıkımız
öyleki herşey birbirinden kopuk
şehirler dizeler ve anlamlar
saçları çıkmamış bebeler gibi
bir sonrasızlık bu
köprülere tutkun yürek sıkımız
nehirler değil yaylılar çağıldar ayaklarında
ve mimozalarla göçük aşmışlığımız
kış göğünde nokta nokta kuş parçacıkları
kanat zerrecikleri
çamurlara belenen üşüyen ellerimizin
dürtüsel ilk sevişkenliği
dedim ya ilginç bir günlük bu

ölümü aşan bir disiplindir ayrılık
yanık orman kokulu yüreğime

Kağan İşçen