Yarınım Yaralı

[kaaniscen]

kangrenleşir günleri atlamak
silsilesiyle gelir üstüne geçicilik
tarihe bırakılacak bir notum olsa
beni yanılttığın olur adı
yarınım yaralıyken
yalnızlığımın enginlerinde...

yokluğun vurunca kıyısına ruhumun
eskiye bağlılığım artar
bütün kedileri ölmüştür çocukluğumun
bir daha bir daha çarpılırım o acıyla
aslında sende hiç kalmadığımdır o
kendime geleceğim bir yaz olur ölüm
susuşunun
başak boyu uzayan saçlarımda
kalan sessizliğinde...

senin olmadığın her yer diğer yarısıydı
senin olmadığın her şey
içimde çocuk sesiyle
dolduramadığım bu boş kasabanın
şimdi bilsen
önce kendimi ben terk ettim
herkesten önce
ben bilmiyordum kendi adımı
rıhtımlarımın uzandığı
bu sonsuz karanlığa
birlikte bakarız diye
acelecisi olmadım dağlara uzanmanın
bir sokağı şaşkınca aramanın
şimdi bir anlasan diyorum
kimliksiz tadını
güne geceyle başlamanın
yaşama ölümle
ve ayrılıkla sevgiye
anlama...

uykularımda
gelmeyen baharı
büyüyen korkularımızın
bilirim yeni unutkanlıklarla
biraz daha gücenecek ömrüm
ama beklemeyi bilmesem de
çıkagelecek bir ad bulunur derim
bekleyen kahramanlığına yalnızlığımın
arayan sorularına
ve buz mavisi bir sessizlikte
dona kalacağım
bilirim
ne yeni unutkanlığım
ne gücenecek ömrüm
ne bekleyen kahramanlığım
ne arayan sorularım
kalmayacak yokluğuma gelişine
sakın gelme...




kağan işçen...