Yırtık Cebimde

zaman bohçam dağınık
gözlerinin tesadüfündeyim
ne ben
ne sen
hayat bize
yakamıza iliştirilmiş karanfil gibi
iki ayrı dünyaya bilenmiş "biricik bir tek" susku
seninle en büyük maharetimdir susmak

sen güz çiğdemisin gözlerimin
hayatımın çocuk şarkısı
şairlerin sayfalarında yer almayan dize
notaların dışında başka bir ses
bahara girerken tüm renkler
sen kalbimin şırası...
toprağı öpünce kelebeklenen yanım
çiçek bozuğu bir gökyüzünü çok görme
çözülen çamurlarıma
belki ağlayacağım...

camları eski bir pencereden bakarak paylaşmayı
çok özledim
yarım ekmekli tost ve plastik bardakta
demini almamışlık kokan çay
portakal bahçelerinin yağmura bitmez tükenmez nazı
yün ceketimin yırtık cebinde gülüşün biçimlenirken
benden çok yeşil saçlarım ağlıyor bilsen

yanımda üşüdüğünü sakın unutma
dolmuşun en ön koltuğunda
düş fırınlarından çıkmış sözcüklerimle ısındığını
zaman bohçama koyacağın damla çikolatalı kurabiyelerini
yağmura banarak yiyeceğim
yanımda mevsimsiz göçsüz kuşlar olacak
mavisi yaralanmış bir gökyüzünü çok görme
bil ki ağlayacağım...

şimdi kısa bir piyano sonatının ortasında
gözümde tütüyor geçmiş gelecek ve şu an
zaman sende değil ama nasılsa sen hep zamandasın
koyu siyah tonda kabusların açılmak saçılmak bilmediği
bir zamanda
ceketimin yırtık cebinde biçimlenirken gidişin
artık yedeğinde ömrüm olmayacak üşümelerinin
sisli...

azrailin çektiği son otostopta benim evimin ışığı...
olsun...
nasılsa kapımı hiç çalmayacaksın...
kendini karlı sanan gecede yokluğuna gülümseyeceğim
en az senin kadar düşündüğüm yokluğuna
ve güvenleri sarsılınca soğuğa çam ağaçlarının
ellerimi cebimden çıkaracağım
camları eski pencereden bakmayı paylaşır gibi
koyu siyah tonlu bir alev gibi gözlerime tüneyen
gökyüzündeki yıldızların açtığı boşluktan
sana bakacağım
siyahı ahlaksızlaşmış bir gökyüzüne
gözyaşlarımı çok görme
sil ki ağlayacağım...

kağan işçen