Yiter Ömür

kahırlı yüzlerden çaldım beklemeyi
umudu çalmayı denemiştim bir kezinde de
tam köşeyi dönerken anili
sen sandığımdan...

kendimizden de bahsederiz birgün
alacalı soğukların sonunda ilkyazsı
başkalarındaki sızıyı içselleştirince
ve kaf dağını aşınca umut...

düşünmeden sarıldığım ağaçtaydın
farkında olmadan geçtiğim gecede
anımsayamadığım rüyadaydın
yüreğimdesin şimdi...

şu koca dünyaydı bir zaman
gurbet elde hayli zamandı
garip anamdı da
oh be olamadı bir türlü...

kangrenleşince gidişler toplamı
yağmur kırıklıklarına döner aşk
sabah başlangıçlarındaki sancıyla
yiter ömür...

aksak düşlerime sırdaş olmazsın
sarı bir sis bulutu olur sensizlik
içerimdeki bu buz tutmuş ıslaklıkta
ağlarım bakarak
başucumdaki loşluğuna...

çocuksu bir yaşamak gayreti veriyor
kanılarıma
yanyana gelen masumluğumuzda
mahzun ayrılığımızı görmek...

her şey kaçmak değil yağmurdan
göğün karasını ortadan ikiye bölen
sesini kovalamak değildi
ve belirsizliğe son noktayı koyan
ölüm değildi...

gençliğimi alıp götüren resmin ortasında
yazlarımın sıkıcı gecelerinin tek sebebi
yarım yamalak kitaplarla uykulara kalmanın
tek sebebi...seni aramak...

soluksuz atladım geçtim tüm ırmakları
soğuk buz mavisi kışları gözü kapalı
ben yürüdüm yollar yoruldu
binlerce yüz ezberledim unuttum
mevsimler kovaladım ardarda
alışamadım sensizliğe...

en büyük acı
oyundan kavuşmalardadır
çoğalır yalnızlık
artar kavşakları kaçmak isteklerinin
duvarlar kuşanırsın ihtiyarlığına
ve aradığın gerçek ayrılık
yiten ömürden olur...

göz kırpışında ömrüm yoğun
kirpiklerine tutunarak yaşayacağım
rüzgar uzağında essin isterim
saçlarını yalnız ben okşayacağım...

toprağımı kim avuçlarsa avuçlasın
kim kaldırırsa kaldırsın yaprağımı
bana bir sen dokunursan anlayacağım
yaşayacağım karanlığın sonsuz tadını...

kağan işçen...