Yürüdüğümün Ortasında

[kaaniscen]

yakınlaşmak gibidir kumsal duruşunun kumral
kısık sesli yağmurlu ara yol belirsizliği
ben hep iki arada bir derede olmayı seçtim
yapım buydu netleşememiş hüzünler başı sonu yok
ara renklerde gökkuşağı özlemli tüyleri ürperik
aşk ateşe dokunmak çıplak elle sakınmadan
gövdemi yasladığım karyola büyük gözlü içeriksiz insan
düşünmelerimin redakte edilmemiş kahır çekeni
seni tanıdıkça yol aldım acıdım kendime ağaçlara şefkatli
yaşlı kaplumbağalar gibi güldüm içimdeki çölleşmeye

rakı kadehlerinin sabaha hazırlanan yapışkan yalnızlığı
içi boş devrilmiş geçmiş anların anlamsız uğultusu
bekar odalarımın birikmiş çamaşırları kokar şehir
aradığın bahar özlemi değilim ben bunca yürüdüğümün ortasında


kağan işçen...