Zamanın En Sensiz Olanı

[kaaniscen]

imla hatasıydı ismin soğuğuma
obualı bir acıdır noksansız
çağ dudaklı öpüştüğümüz gece
güleç bir ölüm
yarınlara hazırlarken yüreğimi

ihanetimi aldattım
kurak bir noktasızlıkta
ağaç peyzajları kalabalıklaşınca
çocuklaşmak sandığım yağmura tutulmakta
zamanın en sensiz olanıydı bu...

kan rengi acıklı bir karanlıkta
ölümüne abarttığım hayallerimdesin
gülüşünün en mütevazi yerine doyamadığım
intihar banyosu yaparken boşu boşuna
söylediğim son eylüllü şarkı
ve bakışlarını attığın boşluğumda
sonlarıma başlıyorum
inanılmaz bir kaçış izi bırakıyorum
umarsızlığına...

ağlayınca ele verdiğim imkansızlıkta
sarardığım çözülmeleri bağlıyorum kopuşlarımıza
akşamın son oyununu bozmak adına
ışıkları uzak limanlı kısa öyküler anlatıyorum
yorgun sularına iç denizlerimin
gözlerin beni benimsesin diye
hiçbir koyu kahve rengiye toz kondurmuyorum
kirlenmiş bir çağla çiçeği kadar güzelsin sen
bütün çirkinlerimi
zamanın en sensiz olanına sürgün eden
sensizliğim hariç
ve kuşlar gökte ayrılık lekesiyken
bak bir kez yüzüme
utandır beni...


kağan işçen