Ben küçükken karpuz diyemezmişimde gapuş dermişim.aile eşrafınında bu çok hoşuna gidermiş onlarda karpuza gapuş derlermiş onlara çok sinirlenip gapuş deme gapuş deee diye bağırırmışım.hoş onuda beceremiyomuşum ya.bende asabiyet o zamanlardan varmış
ya bi de simdi aklıma geldi..ben kücükken salaklık ya burnuma selpakları tıkayıp tıkayıp sokmuşum..tabi bu işi annemlerden gizli yapmışım,dolayısıyla onlar da anlayamamışlar..tabi zamanla burnumun içinden igrenc kokular yayılmaya baslamış,bizimkiler durumu farketmişler(ee nihayet be kardeşim,farkedebilmeniz için burnumdakinin iceberg haline mi gelmesi lazım,töbe,töbe)neyse ve derhal babam hastaneye götrmüş beni..sonuç mu..
babamın dedigi kadarıyla hemşirenin burnumdan cıkardıgı selpak kütlesi tam 1 parmak uzunluguna erişmiş ha bu arada merak edenler için; burnumda hala saglam
ben küçükken karpuza abuka derdim bi de çok düşerdim hatta birinci kattan düşmüştüm dikiş izlerini hala onurla taşıyorum hastanelerde sürünürdüm hep annemin demesine göre çok tatlıydım da nazar değiyodu
ben küçükken;köye gittiğimizde katinanın elinde makasını söylerdim.herkes çook gülerdi şimdi köye gittiğimizde beni tanıyamayanlar katina bu deyince tanıyorlar...bide ben 4-5 yaşlarında okumayı sökmüştüm zeki çocuktum ben yaw