ben küçükken annemin bana aldıgı üzerinde adım yazan altın künyemi kırmış sonrada bu daha bi şeye yaramaz diye çöpe atmıştım.altının her şekilde degerli oldugunu anladıgımda çok geçti...
BEN KÜÇÜKKEN DÜNYANIN DÜZ OLDUĞUNU DÜŞÜNÜRDÜM...YA YUVARLAK OLUR MU HİÇ OZAMAN NASIL DURUYORUZ DÜŞMEZMİYİZ VE BİRDE YILDIZLARIN ÇAMAŞIR İPİNDE MANDALLA ASLILI OLARAK DURDUKLARINI SANIRDIM....
TUAF DEMİ
hasta yazdı:sizlere bi soru sizler küçükken kaç yaşınızdaydınız söleyin bakalım... Hehehehee
Küçükken kaç yaşında olduğumu bilmiyorum ama epey küçük olduğum kesin Hehehehee
Aslında pek de küçük sayılmazmışım. 4 aylık bir bebek nasıl 9 kilo oluyorsa....
Sakın şimdi de öyle zannetmeyin o zaman annem ne bulursa yedirirmiş. Dalak,ciğer, beyin vs. vs. iiiiiğğğğ. Bu yüzden galiba hiç sevmem.
ben küçükken hiç kimsenin beni bulamiyacagi bi yere gitmek isterdim isin komigi evden cikarken farkli bi kiyafet giyip cikarsam evdekiler beni tanimaz diye düsünürdum.daha 4 yasinda bile asi bi ruhum varmis
ben küçükken şarkı söylermişim hep... şarkı uydurmayı (bestelemeyi demiyorum tabii. ne de olsa çocukluk) çok severdim... ve dünyayı kurtaracağıma inanırdım... çocukluk !saf duyguların temiz kahramanları
Ben küçükken bizim sülalenin en yaşlıları olan rahmetli babaannem ve dedem bizimle birlikte oturdukları için bayramlarda bütün akrabalar bize gelirlerdi..Onların çocuklarına dedem harçlık verdikçe ben pis pis bakardım,çünkü biz gelen gidenle uğraşmaktan bir yerlere gidemezdik,otomatikman harçlık da toplayamazdık...Hatta Neşet adlı bir akraba çocuğu vardı(şimdi kocaman adam oldu) bana paralarını gösterip hava attıkça ondan nefret ederdim...Çocukluğumda bayramlarda harçlık toplayamadım yani...Şimdi de büyüdüm diye kimse vermiyor...İçimde uhte kaldı,harçlık istiyorum ben yaa...
Hehehehee 
pişman değilim