BİR VEDA HAVASI

[mubarezatihayatiye]

yüreğine sağlık... çok güzeldi bu sonuncu

[SERAPben]

Seninde okuyan gözlerine sağlık Dilan'cığım, teşekkür ederim

[SERAPben]

Bir ara kendime ''Her güzel şey biter mi sahiden?'' dediğim an da cevabını verdi yüreğimin sesi; ''Bu yaşadığın şey ne ki!..Ayrılık değil mi?''

Bu ayrılık dedikleri şey ne sancılı bir ok'muş, yüreğinin tam ortasına saplanır hemde...Kaç kişi şuan ayrılığı yaşıyor acaba, kaç yürek sessizce kabulleniyor bitmişliği, kim bilir...

Hayalin kırılınca, emeklerin boşa çıktığını görünce; kırılıyorsun, inciniyorsun.Yaşadığım şey şuan tam da bu işte.İçimi acıtıyorsun...

Güzel bir aşkı yaşarken hep korkular olur ya hani ''Ya birgün biterse'' diye, işte korkulan şey oldu; bak bittik, bak beni bırakıp gideceksin birazdan.İçimi kanatıyorsun...

Şimdi senden sonra bir yabancıya nasıl alışır bu yürek, sahi; gerçekten için sızlamaz mı yerine bir yabancının geçme düşüncesine? Bu kadar vefasız olabilir misin gerçekten, için yanmaz mı?

Ayrılık eskiden kalma bir gelenek mi yoksa gerçekten korkulan gerçek mi olur hep?Üşüyorum şimdiden, ayrılık rüzgarı ürpertiyor ruhumu derinden...
Görmüyorsun, göremiyorsun acıyan yanımı...Ardında ben böyle bi çare, sen öyle vefasızca gidiyorsun ben'sizliğe, biz'sizliğe...
Her güzel şeyin ardından yenildik ayrılık denen rüzgara kapıldık bitti, bittik işte!..

[SERAPben]

Hoşçakal en büyük yalanım!..
Çocuklar gibi değil yüreğim artık; öyle şen, öyle masum, cıvıl-cıvıl değil yüreğim sayende.Yazık ki nedenini yeni yeni keşfetmeye başladım...Gözümün önündeki sis perdesi aralandı...Kocaman bir yalan gibi duruyordun önümde, görememişim ben, kör olmuşum sayende...

Hoşçakal en büyük yalanım!..
Ateş pervaneye aşık olduktan sonra iş işten çoktan geçmiş oluyor.Ne kadar çabalarsan çabala nafileydi, pervane döndükçe şiddeti artıyordu ateşin yangını...Yanıyordu yüreğim pervaneye kapılmıştı bir kere...

Hoşçakal en büyük yalanım!..
Defalarca yıkansa da yalan olmuş inatçı bir lekeye bulanmış bir kere yüreğin, çıkmıyor lekesi...Her yalanını keşfettiğimde hüzüne bulanıyordu bendeki garip yürek...Safmış meğer yüreğim inanmış sana.Yazık...Çok yazık!..

Hoşçakal en büyük yalanım!..
Doğru bildiğim tüm gerçeklerimi bir anda yerle bir eden en büyük yalanım, hoşçakal!..

[seyytan]

Of Allah'ım, Serap sen ne yaptın, çok derinden vurdun beni ama hinede keyif alıyorum. Bir insan nasıl böyle güzel ve özel kelimeleri bir araya getirip yazıyor. İnsan yazdıklarını okudukça hüzünleniyor. Yüreğine ve kalemine sağlık...

[SERAPben]

Eyvallah Metin sağolasın, okuyan gözlerine sağlık...

[SERAPben]

Sen bilmediğin yollara çıkacak yolcu, ben ardından baka kalacak ama bir anlamım olamayacak kadar sersefil olacağım...Yollar uzun olacak sevdiğim, biliyorum!..Seni benden ne kadar uzaklara götürecekse bu yollar uzun olacak ve ben sana gelemeyeceğim...Yollar bitmek bilmeyecek senin için, ardında bıraktıkların içini dağlasa da gelemeyeceksin.Kör olası yollar seni bana geri vermeyecek...

Gönlümü sana veriyorum, al yanında götür, sığdırıver bir yere, sakla en derinine.Hatıram olsun, bu da olsun...Nasılsa gidiyorsun dönüşü olmayan bir yola, nasılsa gidiyorsun en uzak olmazlara...Bilirsin; benden bir adım öteye gitmelerine dayanamazdım ''Nefessiz kalıyorum'' derdim sana en çok.Şimdi nasılsa benden çok ötelere gidiyorsun zaten nefesim yetmeyecek, soluksuz kalacak gönlüm sensiz o yüzden; al götür gönlümü, hatıram olsun...Özledikçe;
Kendini,
Beni,
Bizi görürsün!..

[SERAPben]

Yalnız yıldızlar şahitti bu veda sahnesine...Artık yalnızım, istediğin oldu!..
Oysa hep derdin ya; ''Seni hiç yalnız bırakmayacağım'' diye, peki şimdi ne değişti...Başka gözler, başka eller mi çaldı yoksa sen mi kandın başka yüreklere?

Dün seninle gezdiğim yerleri gezdim.Hiç değişmemişti...Aynıydı yollar, mekanlar, insanlar.Dostlarıma gittim onlarda aynıydı.Bir tek sen yoktun işte.Değişen bir tek şey buydu.Ben de değişmişim, dostlar söyledi.Artık eskisi gibi gülmüyormuşum...''Yoksa hala onu mu düşünüyorsun'' dediler, ''Yok'' dedim.Yok dedim yok...

Başka kalpler geldi yanıma, bana kalplerini verdiler ama ben olmaz dedim.Çünkü güvenemiyordum artık kimseye...Yapabilir miydim, sevebilirmiydim? Sevgi bulunmuyor ki!..
Kendisi gelip yerleşecekmiş kalbime, bunu da dostlar dedi...
Tektin, son olacaktın dedim, öyle olmayacakmış...

Affet beni, yüreğimden artık gittin...İstemezdim böyle olmasını; sen yüreğimde kalmayı hak etmiyordun.Benim yüreğimi kirletiyordun...
İstediğim oldu sonunda, başardım, artık yoksun!..Yüreğim bu yükten kurtuldu.Evet, yük olmuştu senin sevgin...
Şimdi mutluyum işte, çünkü adını sildim dilimden.Sigaramı söndürdüm, yüreğimi yaktım!..

[SERAPben]

Sus söyleme sakın!..Acıtma kalbimi...Duyabiliyorum acı veren sözlerini, kulaklarım işitmese de, okuyabiliyorum gözlerinden her bir şeyi.Gözlerin eskisi gibi bakmıyor gözlerime, dilinden çıkmıyor ne zamandır özlediğim o güzel sözler...
Biliyorum!..Ne zamandır alıştırıyordun beni bu veda sahnesine, hissetmiştim de kabullenmek istemiyordum yada aklıma getirmemeye çalışıyordum nicedir...Öyle ya; nicedir susmuştu evimizin en güzel köşesi, yabancı kalmıştık ona...İnceden inceye can çekiyordu bize de imdadına koşamaz olmuştuk...

Sus söyleme sakın!..Ses çıkarmadan bitirelim herşeyi, en güzel yerinde kalsın ne olur, kirletmeyelim veda sözleriyle bu aşkı...Sözlerin en buruk yanıyla kanatmayalım onu da.Bir yaralı yürek yeter bu sevgiye...

Yaşanmış ne varsa bize dair bütün güzel anılarda; artık biz olmaktan çıkan bu sancılı olasılıkları rüzgar alıp gitsin talan etmeden...
Hadi git sessizce; bize neler ettiğini bilmeden, hatıralar bende kalsın...

[SERAPben]

Hani her ayrılığın başlangıcında içinden bir ses duyulur ya insanın ''hiç kimseyi sevemem bundan sonra!..''Ses kesilir, ortalık süt liman, buruk bir hüzün kaplar bulunduğun yeri, sessizlik yerini hüzünlü hıçkırıklara bırakır ya; işte öyleyim sana bu satırları yazarken!..

Birazdan bu kapıdan içeri gireceksin adımı anarak, beni bulamama ihtimalin bile aklına gelmeksizin...Birazdan bu kapıdan içeri girdiğinde aradığın beni bulamadığında o sevdiğin deniz esintisinin yerini hayallerini yıkan bir vefasız alacak...Lanetler yağdıracaksın belki de ardımdan...Küseceksin herşeye, deniz esintisine bile...Oysa küçüğüm biliyorduk ikimizde en güzel yerinde bitecekti bu sevgi ve o yüzden bu sevgi bitmeden yarım kalmayı tercih etti yüreğim.Senden esirgediğim bu sevgi için yüreğimin bencilliğini bağışla küçüğüm!..

Oysa küçüğüm gitmeliydim senden...Gitmeliydim altında ezildiğim bu sevginden...Senden gizlediğim gizlerimi toplayıp boş bir tahta bavula, ağırlığımı alarak yanıma gitmeliydim senden...

Aslında bu belki de bir kaçıştır sana göre, oysa hiç de öyle değil küçüğüm!Çünkü yüzüne bakıp da veda etmeye cesaretim yok, çünkü o zaman gidemezdim, çünkü o zaman gözlerin beni durdurmaya herşeyi sil baştan yaşamama yetecekti.Çünkü küçüğüm; herşeyden önce sen benim hala kıyamadığımsın...

İçimi kemire kemire büyüyen hastalıktan bile acı verirken yaşlı gözlerini görmek, Seni böyle delicesine severken ben; yanında olup daha fazla acı çekmene seyirci kalamazdı yüreğim...Gözyaşların en değerli inci tanemdi benim...Affet beni küçüğüm gitmeliydim...Kıyamazdım sana!..

Not; Her veda terk ediliş değildir, her veda bir bırakıp gitmek de değildir!..