öncelikle geçmiş olsun kardeşim benim..
şunu söylemeliyim ki bu senin için hayatî bir karar ve kimsenin şu an sana akıl vererek bu kararına etki edecek cesareti göstereciğini düşünmüyorum.
ama sana şu örneği verebilirim;
iskenderun'da yaşayan bir arkadaşım beyincikte tümör tespiti gerekçesiyle ameliyat oldu geçtiğimiz temmuz ayında.. ben ise ona istanbul'dan sadece telefon ile destek verebiliyordum. yani elini bile tutamıyordum..
ameliyattan evvel telefonla münasebeti yasak olduğu halde benimle mesajlaştı hatta kısa bir görüşme bile yaptı lavaboya girerek.
nihayet ameliyat günü geldi ve ben beklemeye koyuldum. elim-kolum bağlıydı artık, beklemekten başka çarem yoktu..
bir gün onun mesajı geldi telefonuma;
yasin nasılsın? ne yapıyorsun? diyordu.. nasıl sevindim anlatamam.
sonra bir mesajındaki şu sözleri beni derinden etkiledi;
"hastaneye gidiş vaktinde evden çıkarken herkes sanki cenazem çıkıyormuşçasına ağlıyordu, öyle ki ben bile gömülmeye gittiğimi zannettim..
işte o anlarda bana destek veren sadece sen vardın. senden aldığım güçle çıktım bu ameliyattan" dedi..
oysa ben hiçbirşey yapmamıştım, tek yaptığım moralini yüksek tutmasını sağlamak ve ona ihtiyacı olan kelimeleri söylemekti..
şimdi sana bir önerim var canım kardeşim;
biz lavinya.net üyesi arkadaşların olarak her zaman senin yanındayız. bunu tüm samimiyetimle söylüyorum burda belki birbirini hiç görmemiş ama çok iyi kardeş olabilecek bi sürü insan var. işte onlara adına sana diyorum ki, çıktığında ilk işin siteye gelip bize şunu söylemek olsun:
"arkadaşlar tümörü öldürdüm, sıradaki gelsin"
unutma seni seven ve bekleyen bi sürü insan var burda
alınabilirmiş ama tehlikeli bi ameliyat olurmuş... 4 seçeneğim war...karar wermeye çalışıoum 
sen yeterki inan,yaşamayı iste,hayata sıkı sıkı bağlan....unutma ki eğer sen hayata sıkı sıkıya tutunursan hayat seni hiç bırakmaz.....dua et....... 
