Bugün nedendir bilmem bir hüzün var içimde. Yaşadığım yerle hayallerimdeki yerin arasında dağlar kadar fark olduğunu ve benim buna alışmam gerektiğini ne yazık ki anlamış bulunuyorum.
Gözyaşı yok.Ama içim sızlıyor.
Büyük bir evin bahçesinde,rüzgarlı bir gecede "Dost"tan şarkılar dinleyeli epey olmuş.Hayatımın en güzel zamanlarını geçirdiğim "ADA"m,kilometrelerce uzaktan seslenir gibi...
Dalga sesleri,martı sesleri ve rüzgarın o hüzünlü sesi kulaklarımda sanki.İçim ürperiyor. Gözlerinin içindeki mutluluğu bizlerle paylaşalı çok olmuş... Çok zaman geçmiş... Haber vermeden gitmiş...
Çıplak ayaklı günler gelmiş,geçmiş,bitmiş... Aklımız kaçıvermiş yerinden...
Meşhur rüzgarımız saçlarımızı okşamaz olmuş,uzak kalmış.
Annem sevdadandır dedi ama öyle değil sanki. Aldırmamak elde değil.
Konuştuğumuz,sohbet ettiğimiz rüzgar ADA'da kalmış; ki ben çok özlemişim.
Şimdi yurdumda penceremden bakınca masmavi gökyüzünü,aşık olduğum rüzgarı,deli fişek denizi göremeyince içim sıkılıyor,bunalıyorum. Alışık değilim tabi hava kirliliğine,gökdelenlere,alışveriş merkezlerine,apartmanlara ve daha farkında bile olmadığım nicelerine...
"Karanlık ve Hüzünlü şarkılar bile o güzel mutlu günlerimi hatırlatıyor..."
Girip içeri usul usul beni bu dertten kurtaracak bir rüzgar yok...
Esmeyi,sevmeyi unutmuşum...
Ben rüzgarım demeliyim ama nasıl ?
Meşhur bir şarkıcı olarak değil de bizden biri olarak benimsediğimiz abimiz nerelerde acaba ? Seni hiç yalnız bırakmayız ki... Uzak olsak da kalbimiz seninle her birimizin...
Hepimiz NADAS'ımıza çekildik anlaşılan. Çok zaman geçti. Gözlerimiz bitti...
Dört yanım hasret unutulmuş bir ada gibiyim...
Limanım yorgun yasta... "Seni arar durur bir kör ebeyim" aynen böyle özlemim.
Çok su vermeden de ölüyor burda çiçekler. Ben nefes alamazken onlar nasıl yaşasınlar ki... Ben senin gül bahçende oyunlarımla mutluydum...
Oralardan gittim bile ne yazık...
"İnsanlar gidiyorlar ama bu ada her zaman rüzgarıyla,hüznüyle ve sıcak ilişkileriyle burada kalacak" diyen sevgili abimizin ilk defa bu kadar haklı olduğuna kanaat getiriyorum.
Bitmez sandığım yollar aynı çıkmazda tükendi gene...
Uyanıp gece yarısı yoktan sevda yapamıyorum artık.
Gecenin dördünde beşinde yatağından kalkıp güneşin doğuşunu izlemeye,sezen aksu şarkılarına eşlik etmeye Salhane'ye giden ben.Güneşin ne zaman doğup battığını unuttum. Biraz gerçek biraz rüya...
Adamızın delisi neler yapıyordur kim bilir... O kadar içten gülen bir insan daha tanımadım ben. Mutlu olmak doğasında var herhalde...
Keşke hepimiz onun kadar içten,utandamadan,sıkılmadan gülebilsek hayata...
Bugün lodosum tuttu,poyrazım soğuk napalım
İçimden şehirler mi geçiyor acaba?
Sensiz anlamsızlığımı anladım bugün.
Ben senin her şeyini özledim. Huzurunu özledim. Ama en çok rüzgarını...
Gülmeyin dostlar incinirim...
Geceleri geçen uçaklara sesleniyorum. Uçak beni de al uzaklarına götür diye ama kaldım buralarda. Ahh çocukluğum....
Soru sormayın mazeretim var bugün,asabiyim...
Gülmüyor yüzüm hayat zor oldu...
Yağmurlarım yağmaz oldu,düşlerim kurudu...
Dipteyim...
Şu kocaman dünyada "ADA"m gibi görmedim...
Hayat beni savurmaya başladı yerden yere... Çekeceğiz...
İçimizden sevmeyi öğrenmemiz gerekecek.
Ve sonlar...
Ahh küçük gemi sulara attın şimdi kendini delisin...
Alev Alev yanıyorum... Gardım düştü bile...
Neyse aLın beni Ne yaparsanız yapın...
ama gel gör ki, nereden alacağım ki kursu... evde keman duruyor ancak kendi başına öğrenilebilecek bir enstruman değil ki... 
kendi kendime yapamıyorum yani... ve ancak cuma cumartesi boşumi stanbul'dayken ... çok fazlavaktim yok senin anlayacağın... ah birini bi bulsam kurs verecek... 
